Sonu Gelmeyen Planlar

 

 "Hayat; siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir." 

    Son 3 ayımda en sık kurduğum cümle... Hayatımız, bir saniye sonrasını tahmin edemediğimiz, sırlarla ve bilinmezlikle dolu bir süreçten ibaret. Hal böyleyken bıkmadan, usanmadan günler, aylar hatta yıllar sonrasının planlarını hazırlar, birikimler yapar ve hayaller kurarız. Ama unuttuğumuz şey içinde olduğumuz an ve bizim kontrolümüz dışında işleyen zaman. Planlarla kafamızı meşgul ederken hayat öyle bir hamle yapar ki kayaya çarpmış gibi hissedersin. Ne yapacağını, nasıl hissedeceğini bilemeden bomboş bir halde kalakalırsın olduğun yerde. Ben de tam olarak öyle bir dönemdeyim.

    Son yazımı kasım ayında paylaşmış, youtube kanalı açmış, planlayıcı almış ve daha bir ay öncesinden yeni yıl için planlar yapmaya başlamıştım. Nerden bilebilirdim ki hayatımın dönüm noktalarından biri olacağını. 28 Kasım ve sonrası adeta hafızamda nasıl geçtiğini bilemediğim bir süreç. İçimi döktükçe de hislerimle yüzleşeceğim.

    28 Kasım 2021... Babam üstünde hafif bir kırgınlık olduğundan bahsetti, dinlenmesini söyleyip bitki çayları hazırladık. Ardından 29'u ve İstanbul'da bir anda yaşanan, can kayıplarıyla sonuçlan o fırtına... Çatımızın membranının kalkması ve yağmur sularının bir pencereden eve yavaş yavaş sızmasıyla başladı her şey. Sanki o fırtınayla yeryüzüne felaketler silsilesi inmiş gibiydi. Babamın çatıya çıkması, zaten hafif kırgınlığının olmasıyla yediği soğuğun iyice içine işlemesi, bizim evde suları engelleme çalışmamız... Hayatımda en zorlandığım anlardan biriydi. Belki babam o fırtına anında canını kaybetmedi ama vesilelerindendi. Ardından çatıcının geçici olarak halletmesiyle kısa dönemde idare edebilecek bir çözüm bulunmuştu. Çatı halloldu ama babamda ve bizde büyük bir hasar bıraktı. Babamın ateşlenmesi, gece boyu başında bekleyip ateşini düşürme çabamız, nefes darlığı çekmeye başlamasıyla hastaneye götürmemizle devam etti. Korona testi yaptırması ve kandaki oksijen sevisinin arttırılması için yapılan iğne sonrası eve dönüşümüz... Bir gün sonra test sonucu pozitif çıkmıştı, o gün kendini gayet iyi hissediyordu, bitki çayları ve dinlenmesiyle geçirdiği günün ertesinde yine nefes darlığı çekmeye başlamıştı. O ambulans sesi de asla unutamayacağım seslerden biri olarak kalacaktı. Apar topar hastaneye yatış süreci, anjiyo yapılması, babamı görmek için çabalamamız, sürekli hastane ev arası mekik dokuyup elimiz boş dönmemiz... 5 dk bile olsa iyi olduğunu görmeye, sesini duymaya o kadar ihtiyacımız vardı ki. Çok şükür bu isteğimiz aramadığımız kimsenin kalmamasıyla gerçekleşti. Babamla kısa da olsa görüştük, bize nasıl olduğumuzu sordu ama sesi o kadar kısıktı ki. O durumda bile yine başkalarını düşünüyordu. Bize hakkımızı helal etmemizi söyledi, sanki olacakları biliyor gibi uzun uzun hiçbir şey söylemeden baktı. Ama biz yine de kendimizi motive ediyorduk, babam iyileşip çıktığında ona neler yaşadığımızı anlatmak için sabırsızlanıyorduk. Sonradan fark ettim, içten içe olacakları biz de hissediyorduk ama işte o anda konduramıyorduk böyle bir şeyi. Babamız daha genç ve dinçti, kendine bakıyor ve sağlıklıydı, hem bu kadar erken veda mı olur daha birlikte çok anımız olacak diyorduk. Görüştükten 1 gün sonra gece saat 3 civarlarında telefon çaldı ve babamın entübe edildiğini öğrendik. Kalbimin çarpıntısını durdurabilmek için aldığım nefesler yetersiz gelmeye başlamıştı. Sanki babamla birlikte benim de ciğerlerim kendi kendine işlevini sürdüremez hale gelmişti. Yine de umudumuzu kaybetmemek için çok çaba sarf ediyorduk. Babamı entübe halde gördüğümde ne diyeceğimi şaşırmış haldeydim, hiçbir şey diyemeden sadece baktım. O bakışın babamı nefes alırken göreceğim son hali olduğundan da habersizdim. Entübe halde geçirdiği 4 gün... 14 Aralık sabahı gördüğüm bir kabusla ağlayarak uyandım, içime bir sıkıntı girmiş kocaman olmuştu. Göğüs kafesimdeki o yükü tarif etmem çok zor. Hızlı hızlı dualar etmeye başladım, olacakların haberi gelmiş gibiydi. Kendime bunun olmayacağını telkin ede ede kahvaltı hazırlamaya başladım, ablam ekmek almış dönüyordu. Gelmesi biraz gecikince telaşlanıp kapıyı açtığımda ağlayarak merdivenleri çıktığını görmemle duvara toslamıştım. İşte hayatım boyunca unutmayacağım görüntülere bir yenisi daha eklenmişti. 

    Evet, kendimizi aksine inandırmak istesek de babamın pozitif yazısını gördüğümüzden beri neler olacağı bilinçaltımızdan bize sinyaller veriyordu. Ne kadar susturmaya çalışsak da o bir yerden bulup çıkıyordu. Ama durup düşündüğümde yapılabilecek hiçbir şey yoktu, hayatımız elbet bir yerde bitecekti. Bunun yaşla ya da herhangi bir durumla ilgisi yoktu. Biz doğduğumuz anda kaderimiz yazılıydı. Bu hastane süreçleri inanılmaz zorlu olsa da bizi bir yandan babamın yokluğuna ve her ihtimale karşı yavaş yavaş hazırlamaya başlamıştı. Babam hastalığa yakalanmasa bile o an o saatte farklı bir şekilde ölebilirdi. Sanırım karşımda kalp krizi geçirmesi ya da herhangi bir kaza bu sonucu daha bizim açımızdan daha zorlu kılabilirdi. Evet çok sevdiğin birini kaybetmek inanılmaz zor ama onu bir anda kaybetmek daha da aşılamaz olabilirdi bilemiyorum. Bildiğim tek şey hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğuydu. 

    Planlar yapıyorum demiştim, sınava hazırlanıyordum. Şu an sınava 4 ay gibi bir süre var fakat konsantre olamıyorum. Hayat bir şekilde devam ediyor, babam dolu dolu bir yaşam sürdü ve bizimle hep gurur duyduğunu dile getirdi. Ben de bunun için çabalayacağıma dair kendime söz verdim. Kendimi bir şeylere çalışmak için zorlamak yerine andan keyif almaya ve değerlendirmeye bakıyorum. Büyük adımlar atmak için hala yorgunum, ufak ufak yapmak istiyorum. Geçmiş yazımda da bahsettiğim gibi, hayat pişmanlıklar ve keşkeler için çok kısa. Geriye dönüp baktığımda iyi ki yapmışım demek istiyorum. Her şey olması gerektiği yerde ve zamanda oluyor bunu asla unutmadan yoluma devam etmeye çalışıyorum.